5 do’s en don’ts wanneer een peuter een driftbui heeft

“Ikke nie eten!”

Zucht, het is weer zover tijdens het (avond)eten.

“Lieverd, als je nu niet eet, dan heb je straks honger. En je hebt vitaminen nodig die zorgen dat je goed kunt groeien”

“Ikke! Niet! Eten!”

“Als je nu niet eet, dan ga je maar naar je bed!”

“NEE!!!”
“Zeg, is het nu klaar met dit gedoe?!”

Een driftbui bij peuters is heel normaal. Zeker wanneer ze de leeftijd van twee jaar naderen en dus volop in hun peuterpuberteit zitten. Als ouder of verzorger is het soms moeilijk om je geduld en kalmte te bewaren, zeker wanneer je peuter in een openbare ruimte besluit om zijn of haar keel open te zetten. Daarom zetten we 5 do’s en 5 don’ts op een rijtje om een woedeaanval bij peuters te voorkomen of ermee om te gaan.

Wat je beter niet doet:

1. Zeggen dat het maar klaar moet zijn met dat gedoe!
   De peuter voelt zich niet gehoord. Zo’n uitspraak zal alleen zijn of haar frustraties versterken.
2. Toegeven aan de situatie om een driftbui te voorkomen.
   De peuter zal daar dankbaar gebruik van maken en bij een volgende situatie is de driftbui gegarandeerd nog intenser!
3. Toegeven aan ‘nog één keer’.
   Jasmine (22 maanden) speelt verstoppertje. Telkens opnieuw vraagt ze om het spel voort te zetten door te vragen: “Nog een keer…” Zo gaat het spel nog een tijdje door. Je legt op een bepaald moment duidelijk uit dat jullie je nog één keer zullen verstoppen en dat het spel daarna afgelopen is. Maar Jasmine dringt aan voor “nog één keer…” Daar geef je beter niet aan toe! Misschien leidt dat nu tot een driftbui, maar door zo’n consequente aanpak leert Jasmine wel dat het in het vervolg geen zin heeft om door te vragen.
4. Het kind overladen met een uitleg.
   “Als je nu geen jas aandoet, word je ziek en moet je naar de dokter en kun je niet spelen. Begrijp je dat?” Zo’n uitleg dringt niet door bij een peuter die een driftbui heeft.
5. Het kind als straf naar bed sturen omdat hij of zij iets stouts gedaan heeft.
   Het gevaar bestaat dan dat ‘naar bed gaan’ wordt geassocieerd met iets onaangenaams, waardoor er later slaapproblemen kunnen ontstaan. De slaapkamer moet een plek zijn waar de peuter zich veilig en geborgen voelt en dus graag naartoe gaat. Bovendien snapt het kind niet wat het fout deed.

Wat je wel kan doen:

1. De peuter veel positieve aandacht geven buiten conflictsituaties.
   Door het geven van een complimentje neemt de eigenwaarde van de peuter flink toe en zijn driftbuien minder nodig: “Wat goed van jou dat je mama niet stoorde toen ze aan het bellen was met oma.”
2. Vragen anders leren stellen en het kind zelf laten kiezen tussen twee opties.
   Vraag bijvoorbeeld niet: “Ga je nu jouw schoenen aandoen?” Je kind antwoordt sowieso met een krachtig ‘nee!’, omdat het geleerd heeft uit andere ervaringen dat het daardoor ‘macht’ uitoefent. Stel de vraag daarom anders: “Ga je je blauwe of je bruine schoenen aandoen?”
3. Begrip tonen voor de peuter zijn situatie en gevoelens.
   “Ik snap jouw teleurstelling dat mama jou deze avond niet in bed kan stoppen. Heb je zelf een idee hoe je nu lekker in slaap kan vallen?”
4. De peuter aanmoedigen in zijn acties.
   Lucas (2 jaar) staat in de badkamer en wil zelf zijn broek aantrekken. Hij voelt dat hij het nog niet helemaal alleen kan en roept gefrustreerd: “Kannie bjoek aandoen!” Mama helpt en zegt: “Je kan je broek wel al aandoen. De knop dichtdoen lukt alleen nog niet, maar we blijven samen oefenen.”
5. De peuter op tijd laten weten wanneer je wenst dat er wordt opgeruimd of wanneer je wil vertrekken.
   Bijvoorbeeld: “Binnen vijf minuten wil ik vertrekken. Dan hebben jullie nu nog even tijd om een fijn einde te bedenken voor jullie spel.”
    

Tip: Print deze do’s en don’ts uit en hang deze op. Zo weet je steeds wat te doen als je peuter even de controle kwijtraakt. En tot slot: geen paniek, de peuterpuberteit is slechts een fase.